Ćwiczenia wojskowe to rodzaj szkolenia przeprowadzanego przez wszystkie siły zbrojne. W Polsce Ludowej powołania w szeregi armii były jednak formą represji wykorzystywaną od lat czterdziestych, kiedy tworzono tzw. bataliony górnicze. Później objęto nimi także kleryków i opozycjonistów. W 1976 r. do wojska wcielono ponad 1500 osób. Ostateczny cios wymierzony w opozycję miało stanowić
powołanie rezerwistów i poborowych w listopadzie 1982 r. Chociaż o obozach wojskowych wspominano w prasie podziemnej i Radiu Wolna Europa, w kolejnych latach stały się one wręcz tematem tabu. Tak naprawdę dopiero po roku 2000 zaczęto mówić o tym, co Wojciech Jaruzelski nazwał w trakcie przesłuchania „inteligentnym internowaniem”.

Powstanie wojskowych obozów internowania – bo taką funkcję faktycznie one pełniły – wynikało z chęci uniemożliwienia masowych protestów społecznych, zaplanowanych na 10 listopada 1982 r. Tego dnia miał się odbyć czterogodzinny strajk przeciwko nowej ustawie o związkach zawodowych, delegalizującej NSZZ „Solidarność”. Żeby temu zapobiec, władze zadecydowały o odizolowaniu części najbardziej – ich zdaniem – ekstremalnych działaczy. Dla zachowania pozorów postanowiono wezwać ich na ćwiczenia wojskowe. Wytypowanych działaczy organizacji młodzieżowych i studenckich zamierzano z kolei skierować do odbycia zasadniczej służby wojskowej. (fragment wstępu)..